เมื่อลูกน้อยติดของ

การติดของของลูกน้อยไม่ว่าจะเป็นหมอนข้าง ผ้าห่ม หรือตุ๊กตานั้นจะเริ่มต้นแต่อายุ 8 - 10 เดือน โดยก่อนหน้านี้หากเด็กเล่นของสิ่งใดอยู่ เขาก็จะสนใจมัน แต่เมื่อมีอะไรมาบังไม่ให้เขาเห็นหรือของ สิ่งนั้นหาย ไปจากสายตา เขาจะเลิกสนใจมัน เพราะเข้าใจว่ามันอันตรธานหายไปจาก โลกนี้เสียแล้ว แต่เมื่ออายุ 8 - 9 เดือน (บางคนอาจเร็วกว่านี้ 1 - 2 เดือนได้) เขากลับค้นพบว่าสิ่งของที่ตกไปจากโต๊ะ มันไม่ได้หายไปไหน แต่ตกไปอยู่ที่พื้นนั่นเอง ค้นพบว่า เมื่อตื่นขึ้นมา คุณแม่ไม่ได้หายไปไหน แต่พอเขาส่งเสียงเรียกคุณแม่ก็จะเกิดประตูกลับมาหาเขา และในวัยนี้เองที่เขาเริ่มเคยชินกับวัตถุสิ่งของที่อยู่ใกล้ตัวที่เขาใช้ในชีวิตประจำวัน และมีความสุขกับมัน เช่น ผ้าห่มผืนนิ่ม ๆ หมอนใบโปรด ตุ๊กตาหรือของเล่นที่เขาชอบ เพราะเขาได้ใช้มันมาระยะหนึ่งและคุ้นเคยกับมันพอสมควรแล้ว และรู้ว่าแม่ไม่เห็นมัน แต่มันก็ยังอยู่ที่ใดสักแห่ง เมื่อเริ่มติดของที่คุ้นเคยนี้แล้ว เขาก็อาจติดมันไปจนกระทั่งอายุ 3 - 4 ปี หรือบางคนอาจนานกว่านั้นบ้างเล็กน้อย ทำไมลูกน้อยจึงติดของ ของที่ลูกน้อยติดนี้ในทางจิตวิทยาพัฒนาการเราเรียกว่า transitional object หรือวัตถุที่ช่วยในการเปลี่ยนแปลงในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของเขา ในวัยเด็กนี้เดิมทีในขวบปีแรกที่เขาถูกเลี้ยงดูโดยคุณแม่ พี่เลี้ยงหรือคุณย่าคุณยาย ที่รักและเอาใจใส่เขาเป็นอย่างดีในบ้านที่เขาอบอุ่นและคุ้นเคย ต่อมาเมื่อเขาโตขึ้น เขาก็ต้องเผชิญกับความกลัว (ซึ่งเป็นปกติ) และสิ่งแวดล้อมรอบตัวเขาที่เปลี่ยนแปลงอีกมากมาย ความกลัวนี้ก็มีต่าง ๆ กัน เช่น กลัวคนแปลกหน้าที่เขาไม่คุ้นเคย กลัวการพลัดพรากจากคนที่เขารัก กลัวเสียงดัง กลัวความสูง กลัวที่มืด ๆ ฯลฯ สิ่งเหล่านี้ก็ทำให้เด็กเกิดความเครียดขึ้น เขาก็จะใช้ของที่เขาติดนี้เป็นทางหนึ่งในการบรรเทาความเครียดเหล่านี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเรื่องของความกลัวการพลัดพราก ฉะนั้นเมื่อเขาเหนื่อย ของที่เขาติดนี้จะช่วยให้เขาหลับได้อย่างสงบมากขึ้น เมื่อคุณแม่ไม่อยู่ ของที่ติดนี้ก็จะช่วยปลอบประโลมให้เขาสบายใจขึ้นได้ มันจึงเป็นสิ่งของที่ช่วยเขาทางด้านอารมณ์ให้เขาค่อย ๆ พัฒนาจากภาวะที่ต้องพึ่งพิงคุณแม่คุณพ่อหรือพี่เลี้ยงตลอดเวลา ไปยังภาวะที่เขาสามารถอยู่ได้ด้วยตัวของเขาเองมากขึ้น เพราะความที่มันนิ่ม มันน่ากอด กอดแล้วสบาย และเขาคุ้นเคยกับมัน จึงยิ่งทำให้เขารู้สึกดียิ่งขึ้น เมื่อได้สัมผัสสิ่งของเหล่านี้ มันจึงสามารถช่วยให้เขาดียิ่งขึ้น เมื่อได้สัมผัสสิ่งของเหล่านี้ มันจึงสามารถช่วยให้เขาสามารถนอนหลับได้ด้วยตัวเองโดยไม่มีใครเอานอน (ในเด็กบางคน) บรรเทาความเครียดจากความกังวลทั้งหลายที่สะสมมาตลอดทั้งวัน หรือช่วยให้เขาปรับตัวได้ดีขึ้นในสิ่งแวดล้อมใหม่ ๆ ที่เขาไม่คุ้นเคย เช่น เมื่อไปโรงเรียนใหม่ ๆ หรือไปเที่ยวค้างคืนที่แปลก ๆ ติดของเป็นอาการผิดปกติหรือธรรมชาติของวัย เราพบว่ามีเด็กจำนวนถึง 2 ใน 3 ของเด็กในวัยกระเตาะกระแตะหรือ 2 - 3 ขวบนี้ที่ติดส่งของบางอย่าง และเด็กเหล่านี้ก็เป็นเด็กที่ปกติดีทุกอย่าง ไม่ได้มีปัญหาทางจิตใจใดใดเลย มีการศึกษาเปรียบเทียบระหว่างเด็กที่เมื่อวัย 2 - 3 ขวบ ติดของและไม่ติดของ โดยดูผลลัพธ์เรื่องผลการเรียนและพฤติกรรม เปรียบเทียบกันระหว่างสองกลุ่มนี้ที่อายุ 10 ปี เราพบว่าเด็กทั้งสองกลุ่มไม่มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญเลย ผู้ใหญ่เองเมื่อเราจะนอน เราก็ยังเลือกหมอนใบนั้น ใบที่รู้สึกสบายกว่า แต่หากไม่มี เราก็ยังนอนได้ เพราะเรามีความสามารถในการปรับตัวเองให้เข้ากับสถานการณ์ต่าง ๆ ได้ดีกว่าเด็กเล็กมาก