น้อง.. ช่วยพี่ด้วย!

บทสนทนา เมื่อช่วงค่ำวันที่ 8 กรกฎา...

น้อง: ใส่ถุงป่าวพี่
พี่: พี่รีบ ไม่ต้องใส่ เอามันออกมาเลย
น้อง: ให้ช่วยมั้ยพี่
พี่: ด่วน เสี้ยนอ่ะ
น้อง: เอาเลยนะพี่
พี่: โอ๊ย..
น้อง: ฮึบ ฮึบ ฮึบ
พี่: อู้ยยยย..
น้อง: อีกนิดพี่
พี่: แอ้กกกกกกส์ เลือดดดดด
น้อง: ใกล้แล้วพี่
พี่: อ้าาาาาส์
น้อง: ออกแล้ว!!
พี่: เห้อ.. ค่อยยังชั่วหน่อย

- - -


คิดบ้าอะไรกันคะ เมื่อช่วงค่ำที่ผ่าน
ไปดินเนอร์ในตลาดท่าทรายกับเพื่อน สาวมาค่ะ
ในระหว่างที่กำลังจะแกะซองพลา สติกออกจากตะเกียบนั้น
ก็พลันว่าเสี้ยนตำนิ้วโป้งมือซ้าย ไปซะฉิบ -*-

พยายามจะดึงมันออกมา
แต่มันกลับยิ่งถลำลึกเข้าไป เอาไงล่ะ..
เลยวิ่งอย่างไวไปที่ร้านเซเว่น แถวนั้น
หยิบแหนบเข้าได้ ก็บึ่งมาที่เคาน์เตอร์คิดเงิน
ซึ่งเป็นจังหวะที่ ไม่มีคนต่อคิวพอดี
น้องเห็นสีหน้าเราไม่สู้ดี อยากรีบวิ่งไปจากตรงนั้นเต็มแก่
ก็เลยไม่แน่ใจว่าเราอยากจะเอา แหนบเล็กนั้นไปอย่างไร
เราก็เลยให้น้องมันแกะแหนบออก มา ช่วยจัดการให้เราซะเลย

ยื่นนิ้วโชว์เสี้ยนที่ตำอยู่ใน น้องในร้านดู
จากนั้นพนักงานแถวๆ นั้นต่างก็มามุง และลุ้นเป็นกำลังใจ
ให้น้องที่คิดสตางค์เรา แงะเสี้ยนออกจากนิ้ว..
ในที่สุดน้องพนักงานก็ดึงเสี้ย นออกมาจากนิ้วเราได้สำเร็จ
ท่ามกลางเสียงไชโยโห่ร้อง และถอนหายใจ
หลังจากลุ้นตึงเครียด กับเสียงโอดโอยของเรากันอยู่หลายวินาที :)))

- - -


ความรักที่ไม่สวยงาม ก็คงไม่ต่างจากเวลาเสี้ยนตำนิ้ว

รู้ว่าจะต้องเอามันออกอย่างไร
แต่ก็ยากที่จะเอามันออกไปได้
ยิ่งมันตำลึก ก็ยิ่งเจ็บ ยิ่งดึงออกยาก
ยิ่งทิ้งไว้นาน ก็ยิ่งปวด ยิ่งทรมาน ปนรำคาญใจ
ถ้าไม่ดึงออก ก็จะรับรู้ถึงมันได้ตลอดเวลา
ให้หงุดหงิด ที่มีมันติดอยู่อย่างนั้น

แต่เมื่อจัดการมันออกไปได้แล้ว..
ความสบายใจเริ่มเข้ามาแทนที่
หลงเหลือเพียงรูเล็กๆ บนผิวหนังให้ได้คิดทบทวน
ก่อนจะจางหายไป จนไม่เหลือร่องรอยให้เห็น
คงไว้เพียงแต่ประสบการณ์เสี้ยน ตำ อันแสบๆ คันๆ อุรา.